Blog Layout

Externe verkeerstoren

Ze is een vrouw van rond de 50: leuke baan, leuk gezin, lieve vriendinnen en een tot nu een fantastische moeder met wie ze een goede band heeft.
Tot nu…want sinds een klein jaar heeft haar moeder de diagnose Dementie en is haar moeder steeds minder de moeder die ze kent.
Van dochter wordt je door deze diagnose in één keer in een achtbaan gegooid en krijg je ineens een heel stel nieuwe functies, die we dan “Mantelzorger” noemen: verzorger, oppasser, planner, vooruitdenker. Eigenlijk ben je de externe verkeerstoren van je moeder.
Dat is veel, heel veel, want je je bent al een kei in het regisseren van je eigen leven, maar je neemt deze dubbeltaak er uit liefde bij.

Ze komt bij mij in de praktijk met pijn in rug en benen. Èn ook erg druk in haar hoofd: “wat als…, dan dat. …”.
Waar ik haar bij help is het emotionele proces, want dat sneeuwt nogal onder: het verlies van je moeder. Ze heeft altijd een geweldige band met haar moeder gehad, waren veel samen en spreken elkaar dagelijks. Die band is er nog ergens, maar waar?
Waar in al het geregel en zorgen maken over, is die band nog intact en waar niet meer? 

Mantelzorgers krijgen weinig ruimte om te rouwen, want ze zitten in die achtbaan! Geen wonder dat veel mantelzorgers, of het nu partners of kinderen zijn, het niet goed volhouden: lichamelijke klachten, ziek, overspannen of erger… Als mantelzorger zet je jezelf achteraan; na de zorgen om je moeder en al het geregel van de rest van je leven, dat even op pauze gaat. En dat “even” kan wel jaren duren.
Mijn advies aan deze dochter is: neem je tijd en je ruimte om óók verdrietig en misschien ook boos te zijn om het verlies van je moeder zoals je haar kende. En daarna kun je gaan kijken wat er nog wèl is: verbinding, liefde, contact èn ook genieten. Maar dat gebeurt pas als jij je moeder een beetje hebt losgelaten hebt en hebrt kunnen rouwen om haar….

Ben jij ook mantelzorger van een dierbare? Ik draag je een heel warm hart toe en wil je graag helpen met je eigen proces.

Brief aan Mantelzorger

25 september 2024
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.

Nooit meer veilig

17 juli 2024
Wat is het allerergste bij dementie? Ik kan van alles opnoemen wat verschrikkelijk is: het verlies van eigen regie, het niet meer herkennen van je allerdierbaarsten, het decorumverlies….Ik moet er niet aan denken dat dit je overkomt en gun het helemaal niemand. Maar het allerergste? Dat je je nooit meer veilig voelt. Door het verlies van controle, doordat je grote hersenen schade oplopen, maakt dat je continu hoog in je stress zit. Je vlucht, je vecht en je freezt … Je hele systeem staat áán. Je staat continu oog in oog met een leeuw (voor je hersenen dan). Dit maakt dat je nooit veilig bent voor je gevoel. Het verlies van de context van je leven, zoals ik dementie altijd noem, maakt niet alleen dat je jezelf verliest, maar ook de wereld om je heen zoals je die kende. En dat is wat ik altijd zie bij mensen met dementie: ogen die door de ruimte schieten, handen die friemelen, het roepen om vader en moeder: het continu zoeken naar veiligheid. En hoe mooi is het dat je, als therapeut, als verzorgende of als dierbare, heel even dat gevoel van veiligheid kan geven. Door een arm om diegene heengeslagen, een hand op de rug, even ècht oogcontact hebben en te laten weten: ik zie je! Ik ben bij je en ben getuige van wat jij doormaakt. Als Cranio therapeut is dit mijn insteek: het gevoel van veiligheid vergroten waardoor het stress systeem even kan verlagen. Hierdoor kan iemand in diepe ontspanning herstellen en weer voelen dat hij/zij veilig is. Een klein baken in het heftige proces wat dementie heet.
Meer posts
Share by: