Inbreker
Als Cranio therapeute, die werkt met mensen met dementie kom ik in meerdere verpleeginstellingen en heb veel contact met familie en verzorgenden.
Nu is Cranio bij dementie nog lang niet bij iedereen bekend en kom ik geregeld het “onbekend is onbemind” tegen.
Zonder dat ik me dan wil verdedigen over het nut en de werking van Cranio, ben ik ook altijd benieuwd wat er achter deze weerstand zit. Wat is de zorg of de onrust die familie of verzorging heeft over mijn behandeling en de uitwerking?
Ik vind het altijd belangrijk om in gesprek te gaan en te blijven: ik leg eerst altijd kort uit wat Cranio is, maar vooral wat mijn insteek is en wat ik ervaar bij mensen met dementie.
Waar het namelijk eigenlijk over gaat is, het voelen van verdriet of angst of boosheid bij de mens met dementie, daar contact mee maken en een liefdevolle, helpende hand naar uitsteken. Degene houdt altijd de regie, kan altijd kiezen om de helpende hand aan te nemen of deze te weigeren. Dit is bij alle mensen zo en zeker ook bij mensen met dementie: je hebt altijd een keuze!
En ik zeg heel vaak; “ik heb geen haaknaald; wat er niet uit wilt, kan ik er niet uithalen’ , maar eigenlijk is het meer. Ik heb nooit, in geen enkele Cranio behandeling, de regie. Je bent en blijft altijd de baas over je eigen lijf en je eigen ziel, ik help en ondersteun alleen in het voelen hoe het daar is en het verwerken van emoties, maar alleen als je mijn hulp wilt en nodig hebt.
Ik ben geen inbreker die stiekem je lijf en je wezen inloopt en daar dingen overhoop haalt. Nee, ik bel netjes aan het vraag of je mijn hulp nodig hebt, omdat ik je pijn, je verdriet en je angst zie en voel. En weigeren mag altijd; je leven is van jou!
En als Cranio bij dementie gezien wordt als een helpende hand van iemand die voelt hoe het van binnen is, daar in ondersteunt en troost: zou het niet een mooie aanvulling zijn aan veel dingen die leven met dementie een beetje dragelijker maakt?
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
