Waarom kan het me zo veel schelen als ik iemand hoor praten over “die demente”? Ik maak me er razend kwaad over en ik kan het ook nooit laten om te corrigeren: Iemand IS niet dement, iemand HEEFT dementie!
Iemand is ook geen kanker, of Parkinson of fibromyalgie. Je bent niet je ziekte, je leeft er mee en lijdt er onder.
Alsof iemand met Dementie niet meer óók zichzelf nog is. Ergens diep binnenin maar toch, zichzelf.
En ineens voel ik het: het gaat over respect. Een Demente klinkt onrespectvol, iemand die je gewoon opzij kan schuiven en in een hoekje kan zetten. Geen volwaardig medemens meer. En ach, je hebt er verder ook niks meer aan.
Een mens met Dementie verliest veel: zijn hoofd, zijn geheugen, zijn handelen, maar nóóit zijn intuïtie, zijn hart en zijn Weten. En dit verdient respect!
Je kunt altijd contact maken met deze intuïtie, het hart en het Weten. En dit levert zoveel moois op! Ik ervaar het iedere keer weer wanneer ik iemand met dementie in de ogen kijk en met mijn handen contact maak met het lichaam: dáár is het .
Dus: graag respect voor mensen met dementie. Ze doorlopen vaak een moeilijk en zwaar proces, maar zijn en blijven ook heel wijs. Een stuk wijzer dan diegene die deze mensen “die demente” noemen.