Blog Layout

5 dagen binnen

Met bewondering en respect keek ik vorige week naar de uitzending van Five Days Inside met Geraldine Kemper.

Deze uitzending ging over een, mij bekende, afdeling met mensen met jong Dementie.

Het was mooi om te zien hoe respectvol er met de bewoners wordt omgegaan. Hoe helder er gecommuniceerd wordt.

Deze mensen weten ècht waar het om gaat: je bewoners voor vol aanzien of zoals ik het altijd zeg: contact maken met dat wat nog héél is.


Ik snapte ook de reactie van Geraldine: zij was bij tijd en wijle heftig geshockeerd over wat dementie met mensen doet. Hoe ze veranderen en hoe ego en patronen verdwijnen en gedrag verandert.

Haar uitroep “er blijft niks meer over” begreep ik van haar uit, maar ik ben het daar niet mee eens.

Er blijft nog veel over bij mensen met dementie. Natuurlijk; de persoon die je kent verandert en delen veranderen, maar de kern blijft. Dat wat iemand hem/haar maakt blijft diep van binnen heel en daar kun je contact mee maken.


Dat bleek uit het mooiste stukje van de uitzending: Geraldine zit met een bewoonster en haar man op het balkon. Deze mevrouw is erg verzonken in zichzelf, bijna opgesloten. Ondanks dat communicatie vrijwel onmogelijk lijkt, verschijnen er tranen op haar wangen bij de vraag van Geraldine over thuis. “Zou ze me toch verstaan hebben?”, vraagt ze.

Haar man wist het niet zeker, maar ik wel: mensen met dementie horen alles en af en toe komt er ook iets binnen. Iets wat raakt, diep van binnen.

Dat is waar ik in mijn behandeling Cranio altijd naar opzoek ga: dat wat nog heel is en dat wat nog geraakt kan worden. Zodat je van daaruit kunt thuis komen.

10 april 2025
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
25 september 2024
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
Meer posts
Share by: