Blog Layout

Bubbel

Je begint in een bubbel en je eindigt in een bubbel…


Dit drong tot me door toen ik met een dochter sprak over haar lieve moeder die dementie had. Hoe de ruimte om haar heen steeds minder betekenis had.

Haar moeder had een grote kamer in het verpleeghuis, eigenlijk te groot. Haar dochter kreeg ‘m niet gevuld en ook niet gezellig.

Ik adviseerde haar om de dierbare spullen van haar moeder dichter om haar heen te zetten rondom de veilige plek die moeder ervaarde. Dit was haar bed. Stoel dichter bij, kastje in zicht en ik dacht ineens hoe ik dat als kind ook deed: een kleine, knusse plek op je kamer. In een hoek of op je bed, daar waar je je veilig voelde.


Voor deze lieve moeder was haar bed haar veiligheid en de kamer of zelfs de mooie natuur buiten kwam niet meer binnen.

En zo bedacht ik me dat baby’s bij hun geboorte niet verder kijken dan zo’n 30 centimeter om zich en dat mensen met dementie in hun laatste fase deze afstand ook weer hebben.

Je begint in een bubbel en eindigt in een bubbel, om zo weer diep in jezelf te komen en om dan daar los te kunnen laten. Het leven en je lichaam te kunnen verlaten.


Dat deed deze lieve mevrouw in aanwezigheid van haar dochter: terug in haar bubbel en uiteindelijk er uit.

Brief aan Mantelzorger

25 september 2024
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.

Nooit meer veilig

17 juli 2024
Wat is het allerergste bij dementie? Ik kan van alles opnoemen wat verschrikkelijk is: het verlies van eigen regie, het niet meer herkennen van je allerdierbaarsten, het decorumverlies….Ik moet er niet aan denken dat dit je overkomt en gun het helemaal niemand. Maar het allerergste? Dat je je nooit meer veilig voelt. Door het verlies van controle, doordat je grote hersenen schade oplopen, maakt dat je continu hoog in je stress zit. Je vlucht, je vecht en je freezt … Je hele systeem staat áán. Je staat continu oog in oog met een leeuw (voor je hersenen dan). Dit maakt dat je nooit veilig bent voor je gevoel. Het verlies van de context van je leven, zoals ik dementie altijd noem, maakt niet alleen dat je jezelf verliest, maar ook de wereld om je heen zoals je die kende. En dat is wat ik altijd zie bij mensen met dementie: ogen die door de ruimte schieten, handen die friemelen, het roepen om vader en moeder: het continu zoeken naar veiligheid. En hoe mooi is het dat je, als therapeut, als verzorgende of als dierbare, heel even dat gevoel van veiligheid kan geven. Door een arm om diegene heengeslagen, een hand op de rug, even ècht oogcontact hebben en te laten weten: ik zie je! Ik ben bij je en ben getuige van wat jij doormaakt. Als Cranio therapeut is dit mijn insteek: het gevoel van veiligheid vergroten waardoor het stress systeem even kan verlagen. Hierdoor kan iemand in diepe ontspanning herstellen en weer voelen dat hij/zij veilig is. Een klein baken in het heftige proces wat dementie heet.
Meer posts
Share by: