Blijf luisteren
Hoewel ik veel werk met mensen met dementie in hun laatste levensfase, raakt het me toch nog geregeld als één van hen overlijdt. Hoewel ik weet en voel dat ze toewerken naar hun einde en ik ze allemaal van harte gun om rustig en zonder àl te veel bagage over te gaan, zal ik sommigen van hen ook echt gaan missen.
Gisteren kreeg ik een mailtje van een zoon van een lieve mevrouw die ik meerdere jaren behandeld heb. Zijn moeder was de dag er voor overleden en hoewel ze de laatste tijd ook lichamelijk erg achteruit ging, was het voor hem toch nog onverwacht.
Ik weet nog dat ik bij haar kwam: ze had, bovenop haar dementie, een delier gekregen na een volle narcose bij een heupoperatie.
Het bijzondere van deze mevrouw was, dat ze ondanks haar hallucinaties en verwardheid, ook oog voor mij had. “zit je wel lekker? (nee, ik zat helemaal niet lekker)” of “ga jij niet binnenkort op vakantie? (Ja, morgen!)”. Echt; ze verraste me iedere keer met een hele rake opmerking!
En zo leerde ik dat in de spraakwaterval van deze mevrouw nog heel veel te horen was.
Mensen met dementie kunnen heel veel praten en soms kun je er geen touw aan vastknopen, maar ik adviseer je toch om op te blijven letten: in één keer kan er toch ineens een woord of een zin komen, die ècht wat betekent! Waar een emotie bij hoort die je ook kan voelen in de ander. En dan ben je, heel kort, ècht in contact met iemand met dementie.
En in dat contact kun je ook iets betekenen voor de ander: je bent de getuige van een oude pijn, een nare herinnering of onverwerkte emoties. En door jouw getuigenis kan deze oude emotie weg.
Bij deze mevrouw gebeurde dat vaker: in een behandeling kwamen er geregeld woorden of zinnen langs waaronder ik de emotie van angst of verdriet kon voelen. En eenmaal gevoeld werd het opgeruimd.
Ik hoop dat deze lieve mevrouw zo opgeruimd mogelijk mocht overgaan deze week…
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
