Ze zit wat te dutten als ik voor mijn behandeling bij haar ga zitten; scheef weggezakt en volledig naar binnen gekeerd. Lijkt het.
Na een poosje van diep ontspannen en ín haar lijf veel loslaten, ligt ze bijna op mijn schoot. Een langslopende verzorgende kijkt vertederd toe en ik zeg: “ja, ze ligt bijna op mijn schoot”. Op dat moment begint ze heel hard te lachen! Hoezo dutten, hoezo naar binnen gekeerd?! Ze is zich al die tijd volledig bewust van wat er om haar heen gebeurd, maar kiest er voor zich afzijdig te houden. Zodat zij voor zichzelf kan zorgen.
Gedurende de behandeling wordt ze steeds alerter en aanwezig en geniet oprecht van de mensen en gebeurtenissen om zich heen. Wat is het heerlijk om haar voluit en vanuit haar diepste wezen te horen lachen!
Toen ik maanden geleden bij haar kwam, was dat wel anders: ze was veel boos, sprak met harde, oordelende stem tegen alles en iedereen en ik kon haar nauwelijks aanraken.
In de loop van de tijd is ze verzacht en lijkt de boosheid opgeruimd; ze is meer ontspannen, meer aanwezig, meer blij en zo meer zichzelf. En naast meer ontspannen is ze ook meer alert.
Dat zie ik wel eens vaker gedurende mijn behandeling: veel mensen ontspannen en vallen in slaap, maar er zijn ook mensen die juist weer “bij” komen, die van ver weg weer bij zichzelf komen en zo bereikbaar worden.
Dit is niet alleen voor diegene zelf prettig, maar zeker ook voor de omgeving: kinderen èn verzorgenden. Iemand is weer aanspreekbaar, alerter en ontspannen; hoe fijn is dat om te zien!
Deze lieve mevrouw blijf ik behandelen, maar met een lage frequentie. Om haar dementie proces te blijven volgen en eventuele stress, boosheid of angst te kunnen verminderen. En ik geniet van iedere behandeling; gewoon, omdat zij weer geniet!