Blog Layout

Stuurloos bootje


“Ze woont hier nu een jaar en ze huilt dat hele jaar al!”. De verzorgende brengt me naar haar kamer en de moed zakt een beetje in mijn schoenen; een jaar lang huilen…!

Ik loop naar binnen en zie haar staan bij de badkamer met haar broek op haar knieën en blinde paniek in haar ogen. 

Ze zoekt en ze jammert. Nee, dit is geen huilen, maar jammeren. Haar ogen zoeken naar vastigheid, naar veiligheid, een anker, maar ze vindt het niet.


Het is altijd een beetje de kip of het ei: raakt iemand heel erg in de stress omdat er geen veiligheid is of levert het zoeken naar veiligheid zoveel stress op?

Eigenlijk maakt het niet uit: het stress systeem van deze lieve mevrouw staat ver in het rood. Het is vechten, vluchten èn freezen in één. 

Aan mij de schone taak om te kijken of ik dit stress systeem weer enigszins op de rit kan krijgen. Het menselijk lichaam heeft een enorm zelf herstellend vermogen, het verwonderd me steeds weer. En ook het zenuwstelsel, het stress systeem, heeft deze mogelijkheid om zichzelf te reguleren. Maar soms vliegt het uit de bocht, zoals bij deze mevrouw.


Wat ik dan doe? Veiligheid, veiligheid, veiligheid…Ik ga naast haar zitten en leg een hand op haar rug en een op haar buik en het enige wat ik haar laat voelen is: “het is oké, je bent niet alleen, ik zie je en ik voel hoe het met je is. Je bent veilig”.

Het lukt maar héél even, deze eerste keer; soms zakt ze een paar tellen in een beetje ontspanning en jammert even niet. Ik hoop met heel mijn hart dat haar lichaam weer weet hoe het moet: zelfregulatie. Dan kan er weer wat rust komen en kan ze hopelijk af en toe wat genieten en ook háár koffertje van het leven opruimen. 

Brief aan Mantelzorger

25 september 2024
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.

Nooit meer veilig

17 juli 2024
Wat is het allerergste bij dementie? Ik kan van alles opnoemen wat verschrikkelijk is: het verlies van eigen regie, het niet meer herkennen van je allerdierbaarsten, het decorumverlies….Ik moet er niet aan denken dat dit je overkomt en gun het helemaal niemand. Maar het allerergste? Dat je je nooit meer veilig voelt. Door het verlies van controle, doordat je grote hersenen schade oplopen, maakt dat je continu hoog in je stress zit. Je vlucht, je vecht en je freezt … Je hele systeem staat áán. Je staat continu oog in oog met een leeuw (voor je hersenen dan). Dit maakt dat je nooit veilig bent voor je gevoel. Het verlies van de context van je leven, zoals ik dementie altijd noem, maakt niet alleen dat je jezelf verliest, maar ook de wereld om je heen zoals je die kende. En dat is wat ik altijd zie bij mensen met dementie: ogen die door de ruimte schieten, handen die friemelen, het roepen om vader en moeder: het continu zoeken naar veiligheid. En hoe mooi is het dat je, als therapeut, als verzorgende of als dierbare, heel even dat gevoel van veiligheid kan geven. Door een arm om diegene heengeslagen, een hand op de rug, even ècht oogcontact hebben en te laten weten: ik zie je! Ik ben bij je en ben getuige van wat jij doormaakt. Als Cranio therapeut is dit mijn insteek: het gevoel van veiligheid vergroten waardoor het stress systeem even kan verlagen. Hierdoor kan iemand in diepe ontspanning herstellen en weer voelen dat hij/zij veilig is. Een klein baken in het heftige proces wat dementie heet.
Meer posts
Share by: