Blog Layout

Stuurloos bootje


“Ze woont hier nu een jaar en ze huilt dat hele jaar al!”. De verzorgende brengt me naar haar kamer en de moed zakt een beetje in mijn schoenen; een jaar lang huilen…!

Ik loop naar binnen en zie haar staan bij de badkamer met haar broek op haar knieën en blinde paniek in haar ogen. 

Ze zoekt en ze jammert. Nee, dit is geen huilen, maar jammeren. Haar ogen zoeken naar vastigheid, naar veiligheid, een anker, maar ze vindt het niet.


Het is altijd een beetje de kip of het ei: raakt iemand heel erg in de stress omdat er geen veiligheid is of levert het zoeken naar veiligheid zoveel stress op?

Eigenlijk maakt het niet uit: het stress systeem van deze lieve mevrouw staat ver in het rood. Het is vechten, vluchten èn freezen in één. 

Aan mij de schone taak om te kijken of ik dit stress systeem weer enigszins op de rit kan krijgen. Het menselijk lichaam heeft een enorm zelf herstellend vermogen, het verwonderd me steeds weer. En ook het zenuwstelsel, het stress systeem, heeft deze mogelijkheid om zichzelf te reguleren. Maar soms vliegt het uit de bocht, zoals bij deze mevrouw.


Wat ik dan doe? Veiligheid, veiligheid, veiligheid…Ik ga naast haar zitten en leg een hand op haar rug en een op haar buik en het enige wat ik haar laat voelen is: “het is oké, je bent niet alleen, ik zie je en ik voel hoe het met je is. Je bent veilig”.

Het lukt maar héél even, deze eerste keer; soms zakt ze een paar tellen in een beetje ontspanning en jammert even niet. Ik hoop met heel mijn hart dat haar lichaam weer weet hoe het moet: zelfregulatie. Dan kan er weer wat rust komen en kan ze hopelijk af en toe wat genieten en ook háár koffertje van het leven opruimen. 

Zorgen over de Mantelzorger

10 april 2025
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.

Brief aan Mantelzorger

25 september 2024
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
Meer posts
Share by: