Geregeld krijg ik het bericht, dat een van mijn dierbare mensen met dementie is overleden.
Eigenlijk is dat altijd voor mij een verwacht en ook wel goed bericht. Immers: het koffertje van het leven is leeg, het leed is geleden en je kunt eindelijk over.
De lieve mevrouw die enkele dagen geleden is overleden was een hele bijzondere: ze had een gruwelijk verleden van Jappenkamp via verkeerde relaties met verkeerde keuzes en door dit alles was ze een emotioneel niet-aanwezige moeder.
Haar dochter gunde haar jaren geleden mijn behandeling om haar trauma’s te verwerken en opgeslagen emoties in haar lijf op te ruimen. Vol goede moed ging ik er heen: hier was werk te verrichten!
Ik trof een lieve oude dame liggend op haar bank aan. “wat komt u doen? Ik ken u niet”. Dit was de zin waarmee ze die keer en alle keren in de volgende 4 jaar begon. Lekker duidelijk. Ik vertelde haar wat ik kwam doen en hier was ze dan altijd even sceptisch over, maar dan begon ik over haar grote liefde; klassieke muziek. Dan was alles goed, viel alles op zijn plek en was ik ook meer dan oké!
Wat er gebeurde was niet wat ik verwachtte. Er kwamen geen emoties, er kwamen weinig verhalen, ze liet me niet helemaal toe in haar diepste Zelf. Nee, ze bleef er buiten en genoot en genoot en genoot van de muziek om haar heen!
Muziek bewoog zich hele dagen door haar lichaam en heelde haar daar. Ik kon het voelen. Eigenlijk was dat mijn enige taak: getuige zijn van haar heling.
De laatste keer dat ik er was speelde er iemand op haar kamer op haar piano en voor het laatst voelde ik hoe deze klanken als een douche door haar lichaam gingen en haar daar heel maakte.
Ik voelde ook dat ze bijna klaar was en dan mocht gaan.
Een verrassing was het dus niet toen ik het bericht kreeg: ze was geheeld door haar geliefde muziek en was over de grens gedanst…