“Ik dacht en hoopte dat dit moment nooit zou komen…”, zegt ze radeloos en tranen rollen over haar wangen.
Wanneer is het moment daar, dat je moeder met dementie niet meer thuis kan wonen? Wanneer al jouw goede zorgen, jouw geregel, jouw liefde en energie niet meer voldoende zijn?
Meestal gaat het sneller dan je denkt en hoopt: je moeder vindt het nog fijn in haar huis en is haar eigen controle nog voldoende om haar dag door te komen. Ze weet dat ze dingen niet mag vergeten en checkt alles de hele dag: klokken, agenda, apparaten…Vergeet ik niets? Is alles nog onder controle?
En jij als dochter kijkt over haar schouder mee; past dingen aan, corrigeert zonder dat ze het merkt, schakelt hulp in en omringt haar met al je liefde en je aanwezigheid zo vaak je kan.
En dan ineens is het niet genoeg meer. Het dementieproces kan zomaar ineens een flinke stap vooruit doen. Dit kan van fysieke aard zijn, zoals een blaasontsteking waardoor ze veel meer in de war raakt en soms zelfs in een delier raakt.
Bij een ander kan het zijn dat er ineens een schok komt in de dagelijkse gang van zaken; een overlijden van een dierbaar iemand, ineens veel onbekende mensen in je huis of een dochter die op vakantie gaat. Het is niet te voorspellen en niemand aan te rekenen, maar het gebeurt.
Je moeder voelt zich niet meer veilig in haar eigen huis; vooral ’s nachts is ze bang en weet ze niet meer wat ze moet doen. ’s Nachts ben je alleen en in het donker is de context van je leven weg.
Het punt komt dat je een keuze voor je moeder moet maken; om een veilige plek voor haar te zoeken.
Ik zie deze dochters ook vaak in mijn praktijk; ik help ze door ze hun eigen emoties te laten voelen, hoe hun schuldgevoel, verdriet, rouw en ook wel opluchting er mogen zijn.
Door één uur helemaal voor jou, kun je tot in het diepste van je wezen ontspannen en even stil staan bij hoe het voor jou is. Om daarna weer met al je liefde en zorg bij je moeder te kunnen zijn.