Blog Layout

Op de drempel

“Ik dacht en hoopte dat dit moment nooit zou komen…”, zegt ze radeloos en tranen rollen over haar wangen.

Wanneer is het moment daar, dat je moeder met dementie niet meer thuis kan wonen? Wanneer al jouw goede zorgen, jouw geregel, jouw liefde en energie niet meer voldoende zijn?


Meestal gaat het sneller dan je denkt en hoopt: je moeder vindt het nog fijn in haar huis en is haar eigen controle nog voldoende om haar dag door te komen. Ze weet dat ze dingen niet mag vergeten en checkt alles de hele dag: klokken, agenda, apparaten…Vergeet ik niets? Is alles nog onder controle?

En jij als dochter kijkt over haar schouder mee; past dingen aan, corrigeert zonder dat ze het merkt, schakelt hulp in en omringt haar met al je liefde en je aanwezigheid zo vaak je kan.


En dan ineens is het niet genoeg meer. Het dementieproces kan zomaar ineens een flinke stap vooruit doen. Dit kan van fysieke aard zijn, zoals een blaasontsteking waardoor ze veel meer in de war raakt en soms zelfs in een delier raakt.

Bij een ander kan het zijn dat er ineens een schok komt in de dagelijkse gang van zaken; een overlijden van een dierbaar iemand, ineens veel onbekende mensen in je huis of een dochter die op vakantie gaat. Het is niet te voorspellen en niemand aan te rekenen, maar het gebeurt.

Je moeder voelt zich niet meer veilig in haar eigen huis; vooral ’s nachts is ze bang en weet ze niet meer wat ze moet doen. ’s Nachts ben je alleen en in het donker is de context van je leven weg. 


Het punt komt dat je een keuze voor je moeder moet maken; om een veilige plek voor haar te zoeken.

Ik zie deze dochters ook vaak in mijn praktijk; ik help ze door ze hun eigen emoties te laten voelen, hoe hun schuldgevoel, verdriet, rouw en ook wel opluchting er mogen zijn. 

Door één uur helemaal voor jou, kun je tot in het diepste van je wezen ontspannen en even stil staan bij hoe het voor jou is. Om daarna weer met al je liefde en zorg bij je moeder te kunnen zijn.


10 april 2025
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
25 september 2024
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
Meer posts
Share by: