Blog Layout

Op de drempel

“Ik dacht en hoopte dat dit moment nooit zou komen…”, zegt ze radeloos en tranen rollen over haar wangen.

Wanneer is het moment daar, dat je moeder met dementie niet meer thuis kan wonen? Wanneer al jouw goede zorgen, jouw geregel, jouw liefde en energie niet meer voldoende zijn?


Meestal gaat het sneller dan je denkt en hoopt: je moeder vindt het nog fijn in haar huis en is haar eigen controle nog voldoende om haar dag door te komen. Ze weet dat ze dingen niet mag vergeten en checkt alles de hele dag: klokken, agenda, apparaten…Vergeet ik niets? Is alles nog onder controle?

En jij als dochter kijkt over haar schouder mee; past dingen aan, corrigeert zonder dat ze het merkt, schakelt hulp in en omringt haar met al je liefde en je aanwezigheid zo vaak je kan.


En dan ineens is het niet genoeg meer. Het dementieproces kan zomaar ineens een flinke stap vooruit doen. Dit kan van fysieke aard zijn, zoals een blaasontsteking waardoor ze veel meer in de war raakt en soms zelfs in een delier raakt.

Bij een ander kan het zijn dat er ineens een schok komt in de dagelijkse gang van zaken; een overlijden van een dierbaar iemand, ineens veel onbekende mensen in je huis of een dochter die op vakantie gaat. Het is niet te voorspellen en niemand aan te rekenen, maar het gebeurt.

Je moeder voelt zich niet meer veilig in haar eigen huis; vooral ’s nachts is ze bang en weet ze niet meer wat ze moet doen. ’s Nachts ben je alleen en in het donker is de context van je leven weg. 


Het punt komt dat je een keuze voor je moeder moet maken; om een veilige plek voor haar te zoeken.

Ik zie deze dochters ook vaak in mijn praktijk; ik help ze door ze hun eigen emoties te laten voelen, hoe hun schuldgevoel, verdriet, rouw en ook wel opluchting er mogen zijn. 

Door één uur helemaal voor jou, kun je tot in het diepste van je wezen ontspannen en even stil staan bij hoe het voor jou is. Om daarna weer met al je liefde en zorg bij je moeder te kunnen zijn.


25 september 2024
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
17 juli 2024
Wat is het allerergste bij dementie? Ik kan van alles opnoemen wat verschrikkelijk is: het verlies van eigen regie, het niet meer herkennen van je allerdierbaarsten, het decorumverlies….Ik moet er niet aan denken dat dit je overkomt en gun het helemaal niemand. Maar het allerergste? Dat je je nooit meer veilig voelt. Door het verlies van controle, doordat je grote hersenen schade oplopen, maakt dat je continu hoog in je stress zit. Je vlucht, je vecht en je freezt … Je hele systeem staat áán. Je staat continu oog in oog met een leeuw (voor je hersenen dan). Dit maakt dat je nooit veilig bent voor je gevoel. Het verlies van de context van je leven, zoals ik dementie altijd noem, maakt niet alleen dat je jezelf verliest, maar ook de wereld om je heen zoals je die kende. En dat is wat ik altijd zie bij mensen met dementie: ogen die door de ruimte schieten, handen die friemelen, het roepen om vader en moeder: het continu zoeken naar veiligheid. En hoe mooi is het dat je, als therapeut, als verzorgende of als dierbare, heel even dat gevoel van veiligheid kan geven. Door een arm om diegene heengeslagen, een hand op de rug, even ècht oogcontact hebben en te laten weten: ik zie je! Ik ben bij je en ben getuige van wat jij doormaakt. Als Cranio therapeut is dit mijn insteek: het gevoel van veiligheid vergroten waardoor het stress systeem even kan verlagen. Hierdoor kan iemand in diepe ontspanning herstellen en weer voelen dat hij/zij veilig is. Een klein baken in het heftige proces wat dementie heet.
Meer posts
Share by: