Blog Layout

Bezoek

Ze zit heerlijk in de prachtige tuin van het huis waar ze woont. Ze geniet altijd van de mooie bomen en alles wat groeit en bloeit. Vandaag niet. Ze is onrustig en praat op een moppertoon.

Deze toon herken ik van de begintijd dat ik bij haar kwam. Ze was toen veel boos en je kon haar moeilijk benaderen. Na een paar Cranio behandelingen kon ze weer diep ontspannen en vooral genieten van alles om haar heen!


Maar nu voel ik dus weer spanning in haar lijf: haar darmen staan strak als ik mijn hand er op leg en ik voel de onrust.

Aan de langslopende verzorgende vraag ik, in een opwelling: “was de vrijwilligster hier vanochtend?”. Dit was inderdaad het geval. Nou wil ik hier niets akeligs over vrijwilligers schrijven. Sterker nog: ik waardeer en respecteer enorm wat zij allemaal doen in huiskamers van verpleeghuizen! Zonder hen draaiden al die afdelingen een stuk minder goed.


Maar helaas heb je er ook bij….. Het is een kunst om de mens met dementie te zien zoals zij (in dit geval) is: iemand van het moment. Iemand die nu kan genieten of iemand die nu iets uit het verleden verwerkt, iemand die nu verdrietig is of iemand die gewoon even bij zichzelf is. Niet de persoon die ze was: die is definitief weg, ze leeft vooral nog bij de mensen om haar heen, die haar van eerder kennen. Maar die persoon is ze niet meer, sterker nog; ze herkent niets in het beeld dat zo’n bezoeker of vrijwilliger van haar heeft! En dat geeft dus onrust. Ik voel het in alles bij deze lieve mevrouw. Het duurt lang voordat ze zich kan overgeven aan mijn handen en weer in een diepe ontspanning kan komen. 


Helaas streeft het bezoek van de vrijwilliger het doel dus voorbij: voor wie is dit gezellig? Niet voor haar; zij heeft de rest van de dag nodig om weer in haar rust te komen.

Jammer van de tijd van beiden. En ook een beetje van de mijne….

Zorgen over de Mantelzorger

10 april 2025
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.

Brief aan Mantelzorger

25 september 2024
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
Meer posts
Share by: