Blog Layout

Over de grens

Ik tref haar in de woonkamer waar ze stokstijf stil staat: haar ogen flitsen door de kamer en ze praat afwerend en hard.

“mijn moeder is zo boos! Ze woont al 1,5 jaar op deze afdeling, maar ze wil nog steeds naar huis. Voor ons als familie, maar ook voor de verzorging is dit moeilijk”, zegt haar dochter tegen me.


Wat ik zie is misschien aan de oppervlakte boosheid, maar ik voel vooral veel angst. Ik neem haar mee naar haar kamer waar ze misschien wat veiliger is en daar vertelt ze me wat er is: 

“ze komen zomaar binnen gestormd (ze onderstreept dit met gebaren en bewegingen) en dan denk ik, Oh, gaat dat zomaar??”. Ik voel, terwijl ik mijn handen op haar rug en haar buik heb liggen, dat er angst is omdat er over haar grenzen gegaan wordt. Niet alleen in haar kamer, maar ook in haar persoonlijke ruimte. Natuurlijk gebeurt dit met alle goede bedoelingen, maar voor haar voelt het zo.


Margriet is een erg gevoelige vrouw en nu ze dementie heeft nog veel meer! Nare bijkomstigheid is dat ze niet meer zo goed kan zeggen waar haar grenzen liggen; ze kan alleen maar reageren met heel veel stress en die voel ik door haar lichaam gieren.

Als iemand met dementie zoveel stress heeft en al zolang, dan zie (en voel) ik dat het lichaam dit nauwelijks zelf meer kan reguleren. Er is continue onveiligheid en de Verkeerstoren staat de hele tijd aan. Ogen flitsen door de kamer en het hele lichaam staat de hele tijd strak.


Deze mevrouw ziet alleen een uitweg in het “naar huis gaan” , naar de veiligheid die ze kende. 

Het duurt in de behandeling echt wel even voordat haar lichaam zich overgeeft en heel even in een, zij het korte, ontspanning komt. Ze gaat eindelijk zitten en zucht diep.

Ik ben intens blij: haar lichaam weet tóch nog hoe het moet, ontspannen. En ik kan haar, door het contact met mijn handen, weer laten voelen dat ze misschien toch veilig genoeg is. Bij zichzelf.


Nieuwsgierig wat ik kan doen voor een bewoner met dementie? Ik geef ook workshops voor verzorgenden om te laten zien dat Cranio echt iets kan doen, ook voor het team!


25 september 2024
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
17 juli 2024
Wat is het allerergste bij dementie? Ik kan van alles opnoemen wat verschrikkelijk is: het verlies van eigen regie, het niet meer herkennen van je allerdierbaarsten, het decorumverlies….Ik moet er niet aan denken dat dit je overkomt en gun het helemaal niemand. Maar het allerergste? Dat je je nooit meer veilig voelt. Door het verlies van controle, doordat je grote hersenen schade oplopen, maakt dat je continu hoog in je stress zit. Je vlucht, je vecht en je freezt … Je hele systeem staat áán. Je staat continu oog in oog met een leeuw (voor je hersenen dan). Dit maakt dat je nooit veilig bent voor je gevoel. Het verlies van de context van je leven, zoals ik dementie altijd noem, maakt niet alleen dat je jezelf verliest, maar ook de wereld om je heen zoals je die kende. En dat is wat ik altijd zie bij mensen met dementie: ogen die door de ruimte schieten, handen die friemelen, het roepen om vader en moeder: het continu zoeken naar veiligheid. En hoe mooi is het dat je, als therapeut, als verzorgende of als dierbare, heel even dat gevoel van veiligheid kan geven. Door een arm om diegene heengeslagen, een hand op de rug, even ècht oogcontact hebben en te laten weten: ik zie je! Ik ben bij je en ben getuige van wat jij doormaakt. Als Cranio therapeut is dit mijn insteek: het gevoel van veiligheid vergroten waardoor het stress systeem even kan verlagen. Hierdoor kan iemand in diepe ontspanning herstellen en weer voelen dat hij/zij veilig is. Een klein baken in het heftige proces wat dementie heet.
Meer posts
Share by: