Blog Layout

Keuze

Wanneer besluit iemand om te overlijden? Want dat dit een besluit is heb ik al meerdere malen meegemaakt; zowel bij mensen met dementie als bij hele oude mensen.

Het is alsof ze op een scheidslijn staan en voelen: waar ga ik heen? Ga ik over naar het grote geheel, naar de bron, of blijf ik nog even hier, omdat het leven nog mooi genoeg is om te leven?


Ik kwam bij haar op haar kamer. De verzorging had gezegd dat ze op bed lag, maar waarvoor wist ik niet. Ik kwam binnen en voelde direct dat er iets stond te gebeuren.

Eerst dacht ik dat ze al aan het overgaan was, maar toen deed ze haar ogen op en keek me aan. Ze lachte en was er weer. Zoals ik haar ken de laatste tijd: vrolijk en opgeruimd.

Toch begreep ik ook dat ze op dit moment een keuze maakte: het koffertje van haar leven was bijna leeg en ze kon gaan. Maar ze genoot op dit moment ook, zo zonder alle oude last en onverwerkte dingen.

Ik zei tegen haar: “wat je ook kiest, het is allebei goed. Ga, want je hebt hard gewerkt en misschien is het nu klaar voor je. Of blijf en geniet nog wat van dit lichte, blije gevoel”.


Het was een bijzonder moment om getuige van te mogen zijn: háár keuze, háár leven, háár dood.

Na een uur ben ik gegaan en was benieuwd wat haar keuze zou zijn, hoewel ik wel een idee had.


4 weken later kwam ik weer bij haar. Ze zat tevreden beneden in haar rolstoel. Ze keek me aan en haar ogen zeiden: “ ik ben er nog en blijf nog even. Om te genieten van deze lichtheid”.

Bij haar zag ik weer: de dood is geen vaste scheidslijn, iets waar je overheen stapt. Je mag aan het einde van je leven een beetje oefenen om even daar en even hier te zijn. Vooral mensen met dementie kunnen dat heel goed. Uiteindelijk is het een keuze en dan is er overgave.

25 september 2024
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
17 juli 2024
Wat is het allerergste bij dementie? Ik kan van alles opnoemen wat verschrikkelijk is: het verlies van eigen regie, het niet meer herkennen van je allerdierbaarsten, het decorumverlies….Ik moet er niet aan denken dat dit je overkomt en gun het helemaal niemand. Maar het allerergste? Dat je je nooit meer veilig voelt. Door het verlies van controle, doordat je grote hersenen schade oplopen, maakt dat je continu hoog in je stress zit. Je vlucht, je vecht en je freezt … Je hele systeem staat áán. Je staat continu oog in oog met een leeuw (voor je hersenen dan). Dit maakt dat je nooit veilig bent voor je gevoel. Het verlies van de context van je leven, zoals ik dementie altijd noem, maakt niet alleen dat je jezelf verliest, maar ook de wereld om je heen zoals je die kende. En dat is wat ik altijd zie bij mensen met dementie: ogen die door de ruimte schieten, handen die friemelen, het roepen om vader en moeder: het continu zoeken naar veiligheid. En hoe mooi is het dat je, als therapeut, als verzorgende of als dierbare, heel even dat gevoel van veiligheid kan geven. Door een arm om diegene heengeslagen, een hand op de rug, even ècht oogcontact hebben en te laten weten: ik zie je! Ik ben bij je en ben getuige van wat jij doormaakt. Als Cranio therapeut is dit mijn insteek: het gevoel van veiligheid vergroten waardoor het stress systeem even kan verlagen. Hierdoor kan iemand in diepe ontspanning herstellen en weer voelen dat hij/zij veilig is. Een klein baken in het heftige proces wat dementie heet.
Meer posts
Share by: