Mijn eerste cursus Cranio in de wereld van Dementie was vooral een verrassing voor mezelf.
In de afgelopen 12 jaar heb ik veel ervaring opgedaan met het behandelen van mensen met dementie en heb ik me ook veel verdiept in deze wereld.
Ik was verrast hoeveel ik te vertellen had en hoe heerlijk ik het vond om al deze kennis en vaardigheden te delen met collega’s.
Onder die collega’s waren ook dochters. Van moeders. Met dementie.
Nu heb ik ook een heel warm hart voor deze mantelzorgende kinderen en merkte, dat ik ook hen veel te vertellen had.
Niet alleen over de theorie: welke soorten dementie? Welke stadia van dementie? Hoeveel stress er komt kijken bij dementie. Maar ook wat mensen met dementie eigenlijk doen: al hun nare bagage opruimen, hun koffertje van het leven leegmaken.
Dit doen ze in alle fases van dementie en op hun eigen manier. Vaak niet meer als de persoon die ze voor de dementie waren, maar juist Anders. Ze trekken zich terug in zichzelf en daar ruimen ze op. Als Cranio therapeut help en begeleid ik ze daarbij. Maar ook als dochter is het fijn om te weten wat je moeder doet en dat dit proces echt nuttig is.
Eén dochter in de cursus vond dit heel troostend: ze had altijd naar haar moeder met dementie gekeken als ondragelijk lijden. Haar moeder was altijd actief, vrolijk, sociaal geweest en nu zat ze daar maar. Door te beseffen dat haar moeder in haar dementie iets te doen heeft en dat zij als dochter daarbij ook een rol kan spelen gaf haar een nieuw inzicht en ook troost.
Dus met het helpen en begeleiden van een moeder met dementie, help ik ook de dochter met het begrijpen van haar moeder. Waardoor ze wellicht ook mooie momenten met haar “andere moeder” kan hebben.
Deze dochter was in ieder geval dankbaar en nam alle kennis van de cursus mee naar huis: als therapeut èn als dochter.