Blog Layout

Troostend


Mijn eerste cursus Cranio in de wereld van Dementie was vooral een verrassing voor mezelf.

In de afgelopen 12 jaar heb ik veel ervaring opgedaan met het behandelen van mensen met dementie en heb ik me ook veel verdiept in deze wereld.

Ik was verrast hoeveel ik te vertellen had en hoe heerlijk ik het vond om al deze kennis en vaardigheden te delen met collega’s.


Onder die collega’s waren ook dochters. Van moeders. Met dementie.

Nu heb ik ook een heel warm hart voor deze mantelzorgende kinderen en merkte, dat ik ook hen veel te vertellen had.

Niet alleen over de theorie: welke soorten dementie? Welke stadia van dementie? Hoeveel stress er komt kijken bij dementie. Maar ook wat mensen met dementie eigenlijk doen: al hun nare bagage opruimen, hun koffertje van het leven leegmaken.

Dit doen ze in alle fases van dementie en op hun eigen manier. Vaak niet meer als de persoon die ze voor de dementie waren, maar juist Anders. Ze trekken zich terug in zichzelf en daar ruimen ze op. Als Cranio therapeut help en begeleid ik ze daarbij. Maar ook als dochter is het fijn om te weten wat je moeder doet en dat dit proces echt nuttig is.


Eén dochter in de cursus vond dit heel troostend: ze had altijd naar haar moeder met dementie gekeken als ondragelijk lijden. Haar moeder was altijd actief, vrolijk, sociaal geweest en nu zat ze daar maar. Door te beseffen dat haar moeder in haar dementie iets te doen heeft en dat zij als dochter daarbij ook een rol kan spelen gaf haar een nieuw inzicht en ook troost.

Dus met het helpen en begeleiden van een moeder met dementie, help ik ook de dochter met het begrijpen van haar moeder. Waardoor ze wellicht ook mooie momenten met haar “andere moeder” kan hebben.

Deze dochter was in ieder geval dankbaar en nam alle kennis van de cursus mee naar huis: als therapeut èn als dochter.


25 september 2024
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
17 juli 2024
Wat is het allerergste bij dementie? Ik kan van alles opnoemen wat verschrikkelijk is: het verlies van eigen regie, het niet meer herkennen van je allerdierbaarsten, het decorumverlies….Ik moet er niet aan denken dat dit je overkomt en gun het helemaal niemand. Maar het allerergste? Dat je je nooit meer veilig voelt. Door het verlies van controle, doordat je grote hersenen schade oplopen, maakt dat je continu hoog in je stress zit. Je vlucht, je vecht en je freezt … Je hele systeem staat áán. Je staat continu oog in oog met een leeuw (voor je hersenen dan). Dit maakt dat je nooit veilig bent voor je gevoel. Het verlies van de context van je leven, zoals ik dementie altijd noem, maakt niet alleen dat je jezelf verliest, maar ook de wereld om je heen zoals je die kende. En dat is wat ik altijd zie bij mensen met dementie: ogen die door de ruimte schieten, handen die friemelen, het roepen om vader en moeder: het continu zoeken naar veiligheid. En hoe mooi is het dat je, als therapeut, als verzorgende of als dierbare, heel even dat gevoel van veiligheid kan geven. Door een arm om diegene heengeslagen, een hand op de rug, even ècht oogcontact hebben en te laten weten: ik zie je! Ik ben bij je en ben getuige van wat jij doormaakt. Als Cranio therapeut is dit mijn insteek: het gevoel van veiligheid vergroten waardoor het stress systeem even kan verlagen. Hierdoor kan iemand in diepe ontspanning herstellen en weer voelen dat hij/zij veilig is. Een klein baken in het heftige proces wat dementie heet.
Meer posts
Share by: